صنعتگران صبور ایرانی با تحلیلهای اقتصادی همنواختی که توجیهگر تداوم سیاستهای موجود اقتصادی است در سخنرانی مسوولان اقتصادی آشنا هستند. آنچه در پرونده باشگاه اقتصاددانان (با عنوان اولویت؛ مقابله با رکود یا تورم؟) نیز مطرح شد کم و بیش همان تکرار پیام هشدار در مورد ترک سیاستهای ضدتورمی توسط دولت بود.
ایران جزو ۱۱ کشور دنیا است که از مزیتهای مناسب فولادسازی برخوردار است اما با این وجود تنها ۱۴درصد از تولیدات فولادی ایران جنبه صادراتی پیدا کرده که آن هم بیشتر متعلق به ورق بوده و این مسئله نشانگر این است هنوز فولادسازان نتوانستهاند در تولید محصولات خود تنوع ایجاد کرده و بازارهای جهانی را در دست گیرند.
مهندس مرتضی آقاجانی، مدیرعامل شرکت MME معتقد است حال که شرایطی فراهم شده و می توان شاهد حضور سرمایه گذاران در داخل کشور بود، باید این فرصت مدیریت شود تا سرمایه ها در بخش های زیربنایی هزینه شود. از این طریق علاوه بر ایجاد اشتغال شاهد تکامل صنعتی شدن کشور نیز باشیم.
معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت معتقد است که ما باید درآمدهای ارزی و مسایل و تصمیمگیریهایمان تابع یک برنامه مشخص باشد و هیجانات سیاسی و اجتماعی در آن اثر نگذارد.
هر بخش اقتصادی به طور طبیعی در طول زمان چرخههای مختلفی از رونق و رکود را طی میکند و بنگاههای فعال در آن بخش متناسب با این شرایط و بسته به مدیریتشان عملکرد متفاوتی از خود بر جای میگذارند. این شرایط را شاید بتوان به ترتیب به پنج درجه اوج، رونق، عادی، رکود و بحران تقسیمبندی کرد
حدود نیم قرن از دستیابی کشور به تولید فولاد میگذرد. داشتن مزیتهایی همچون دانش فنی، مواد اولیه و انرژی باعث شد در بخشهای دولتی و خصوصی توسعه فولاد مورد توجه قرار گیرد. به طوری که امروزه در بسیاری از استانهای کشور زنجیره فولاد نقش جدی در اشتغال و تولید دارد.